Şanzelize Düğün Salonu

Tarık Tufan yazılarının tadını iyi bilirim.
Üstadımızın dili akıcıdır. Göndermeleri iyi kullanır. Samimidir. Ve farklı konu işlemeyi sever. Şanzelize Düğün Salonu'nda bunların bir çoğunu bir arada görebiliyoruz. Düşünsenize, Şeyh Efendimizin "şehzadesi"nin savruluşlarını, uçuşlarını, yaralanışlarını...
Sonra pat diye Ayhan.
Gelinlikli kız.
Ve İzmir'e İhsan Oktay Anar'a gidiş... Bari bir bardak çayını içiver Şehzadem.
Huzur'la huzur olmuyor hem.

Derken elinizden düşüremiyorsunuz romanı. Hızla devriliyor sayfalar. Eda'ya kızıyorsunuz, Savaş'a diş biliyorsunuz, Baki Semih'le keyifleniyorsunuz, Rüstem'e taaccüp ediyorsunuz. Bir tekkeniz oluyor ayrıca. Çok aşıksınız...


Ama aklınıza sorular da geliyor.

Acaba diyorsunuz Tarık Tufan, Murat Menteş mi okudu yakın zamanlarda ki Şanzelize Düğün Salonu'nda çağrışımlar, çağrışımlar getiriyor. Mesela niçin "Bir Adam Girdi Şehre Koşarak" daha Tarık Tufan diyorsunuz? Anna, bu romanın neresinde? Hayal Meyal değil mi Şehzademizin gözleri açıkken gördüğü rüyalar? Şeyh Baba'nın berrak bir su oluşu?
Evet evet hem Tarık Tufan hem biraz başkaları...

Bir de gündelik hayatta kullandığımız küfürlerin romanda, roman kahramanımızın ağzında ve sıkça kullanılması neden rahatsız ediyor bizi?
Tuhaf.
Bir tuhaflık da "sigara".
Ama olsun.
Ekrandaki adamın önünde bal kavanozu şimdi yedi.

Ve çok güzel ifadeler:
“Annemin ölümünün dilbilgisi, grameri olmuyor ki Eda. İnsanın annesinin ölümü zaten hayatın anlatım bozukluğu.”

Ayrıca:
"Yaşamak, insanın ömrü boyunca kaçtıklarına tek tek yakalanma tecrübesidir."

Bir de:
“İnsanoğlu, her adımını mezardan uzaklaşmak için atar, fakat yine de her adımda mezara biraz daha yaklaşır… Her nefesini ömrü uzatmak için alır, fakat yine de her nefes alışta ömründen bir nefeslik zaman eksilir.”

Çok çok dahası var.
Hiç beğenmedim değil ama daha beğenebilirdim ifadesini kuşanıyor suratım.
Altında Tarık Tufan imzası olan her yazı bir sızıdan gelmektedir, bilirim.

Bilirim ki severim.
Öyleyse, Allah ellerimizi bırakmasın.