Çatıları sarsan rüzgar.
Kirli yüzlerimiz kiremitler.
Göz nurlarımız park yerlerinde.
Bir yaprak değiyor utana sıkıla saçlarımıza.
Bardaktan taşıyor kola, öfkemiz taşıyor kışa, kara kışa.
Bir yerlerde bir çocuk ağlıyor ekşiterek alıyoruz suratımızı.
Televizyon izliyoruz daha medeni insanlar olmak adına.
İki sayfa okuyup kapatıyoruz kitabı, ilim OK.
Etyopya anlamsız çağrışımsız şimdi.
Kurşunun ardındayız nasılsa.
Ölü mü var, niye ölmüş ki.
Ölmemek mümkün ya!..
Kent hani?
Karmaşa.
Haydi.
"ne zaman düşecekse karanlık üzerimize,
düşsün bir bulutun gölgesi gibi.
serinlikle birlikte bir çadır kuralım,
ateşe hakiki bir çay koyalım,
kenti unutanlardan olalım"
acz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder