Acının Orta Yeri Anne

Anneler,
acının orta yerinde. bütün acıların...
kuyuların başında gözleri yaşlı anneler...
acı anne demek, anne, yine anne, daima anne...

Ellerim üşüdü anne…
Bakışlarından.
Ne yorgun, ne dalgın ve dargın bakıyor gözlerin.
Bir evladı kucaklıyor gibi.
Sırtında ağır kantarı kışa saplanan ömrün anne.
Pişmanlıklar, hüzünler; mutluluklar, huzur..
Ve “ne çare geçti gitti…” teslimiyeti bakışlarından yayılan.
İlla tevekkül, illa hâlden rıza.
Bir kuş konuyor saçlarına anne. Kirpiklerine maziden bir mutlu an. Yüreğinde kıyamet sonrasının sükuneti. Çok eski bir dua kabul oluyor ellerinde duyuyor musun anne.
Bir ürperti ile sekiyor şu bulut. Bir taş ile sıçrıyor yaprak. Zaman sokağında kayboluyor güneş. Hikaye değişiyor, raviler değişiyor, mekanlar değişiyor, yeniden ve yeniden okunuyor bu yağmur duası hüznün.
Dik başlı yanıma eğiliyorum anne. Ona da dua ediyorsun.
Annem…
İbrete nakşolan ellerinden öpüyorum.
Duasız koma bizi.
Ellerim üşüyor anne.
Yüreğinden öpüyorum.

(http://www.kanicinar.com/2011/08/18/ellerim-usudu-anne/)