Kirli Mayıs

Yağmurun bolca yağıp rüzgarın sertçe estiği bu mayıs gününde, babalarının ellerinden umutla ve inatla tutan çocuklar için anneleri, hep bir tedirginlik hissediyordu. Yağmura, güneşe, rüzgara değildi bu tedirginlik. Adını koyamadıkları bir kör renge, derin çığlığa ve acıya dairdi sanki. Sanki değil elbet anneler bilirdi rüzgarın yönünü. Sanki değil anneler hissederdi çocukların kaderini. Bugünkü gibi.

Elleri babalarının avuçlarında kaybolan minicik çocuklarla onların şarkısı ve ülkesi şarkın vefalı anneleri yer ile gök arasında, ölümle hayat arasında, acı ile huzur arasında gidip geldiler. Çarşının ortasında, orada, hafta sonu meşgalesi içinde ayaklarını bir kaldırımdan bir caddeye atıverirken iki araç arasında bulunmaktan başka suçları olmayan onlarca insan... Ölümün ivedi rengine boyandılar.

Suçları asla olmayan bu insanlar ne tarih ne terör için artık kaygı teşkil etmeyecekler. Bir anda ölüverdiler ve üzerlerinden savrulan kan ülkeyi, dünyayı, kısaca bütün insanlığı rengine alıverdi.

Mayısın kirli yüzü bugün.