İnsan gibi

Ve ben şiir dolusu susarım
İkindi güneşi sessizliğinde susarım elmanın çiçeği karşısında. Elimde bağ makası, baş üstümde çiçek avcısı arılar, tenimde mahcubiyet, hayret, şefkat...

Burada dur bayım.
Denizin coşması gibi dur burada.
Güneşi tutar gibi sonra.
Bir de mümkünse, varsa hayalhanende gül kokulu bir heyecan ile dur.
Uzat ellerini.
İşte şiir.

Başka türlü mavi haykırışı benimkisi bayım.
Deniz bilmemiş çocukların bozkırında gök mavi, ses mavi, dua mavi, dağ mavi... Hasılı bir çocuk bir de onun dünyası mavi. Varsın ünlü uyumuna uymasın mavi. Varsın bir asi ile bir de yalın i ile çatsın mısraın bağdaşını.
Mavi dendi mi susar dilimiz.
Ben mavi görürüm aşkın gözlerini bayım.

Şimdi bayım ister dur, hep dur.
Yıkılsın borsalar, sanal düzenler, sun'i sermayeler, kızıl gökdelenler...
Bir günbatımı kat gönlüne.
Bir gündoğumu ister.

Göreceksin.
Şiir susturur sözü.
İnsan gibi.

Bayım geliyor:
Yağmur, çiçek, gece, rüya, kalp, ümid, söz, kalem...