Muhammed, geleceğini biliyordum

Muhammed Ali sadece bir boksör, sadece bir zenci, sadece bir muhalif, sadece bir anti-amerikancı, sadece bir efsane değildir. O bizim çocukluğumuzun siyah beyaz televizyonlarından muhayyilemize gelip yerleşen bir kahramandır. Kahramanlar yeri gelir elimiz, ayağımız olur; yeri gelir biz olur, biz onlar oluruz. Kaç gece rüyalarımızda Ali olarak kalkmışızdır. Ya Ali kaç gece biz olarak uyanmıştır?

Ali'yi sevmek için zenci olmamız gerekmez.
Hem zenci oluruz hem Ali.
Hem Afrika oluruz hem dünya.

Ali şöyle biridir sadece:

“Orada küçük çelimsiz bir çocuk vardı.
Muhammed Ali ile tanışmak istiyordu.
Sorun değil dedim ve babasıyla oğlanı getirdim.
Muhammed çocuğa baktı ve “neden bu sıcakta o şapkayı takıyorsun, hava çok sıcak” dedi.
Çocuk, “lösemi hastasıyım, saçlarım yok, kemoterapi görüyorum” dedi.
Ali, “ben George Foreman’ı, sen lösemiyi yeneceksin!” dedi.
Çocuk ona baktı ve “umarım haklısındır Ali, umarım” dedi.
Gidip kameramı aldım ve küçük çocukla Ali’nin fotoğrafını çektim.
Babasının da adresini aldım.
Ali fotoğrafın üzerine, “Ben George Foreman’ı, sen de kanseri yeneceksin.
Allah seni korusun. Muhammed Ali.” yazdı.
Yaklaşık iki hafta sonra bir telefon geldi.
Çocuğun babasıydı. “Jimmy çok hasta, hastanedeyiz” diyordu, “başaramayacak ama hayattaki en büyük isteği Ali ile tanışmaktı.” “Çok üzgünüm, yapabileceğimiz bir şey var mı?” dedim, “hayır” dedi.
Sonraki sabah koşudaydık.
Sabah 4.30’du, güneş bile doğmamıştı.
Ona çocuktan bahsettim. “Pekâlâ, şöyle yapacağız” dedi, “antremanımı bitirip bir duş alacağım ve hastaneye gideceğiz.” İki saatlik yoldu, hastaneye vardık. Küçük çocuk beyaz çarşaflarda yatıyordu. Saçsız, kocaman mavi gözlü, beyaz bir çocuk…
“Muhammed, geleceğini biliyordum” dedi. Muhammed, yaklaşıp çocuğa sarıldı ve “sana söylemiştim, sen kanseri yeneceksin ben de George Foreman’ı, böyle olacak.”

Küçük çocuk dedi ki: “Hayır Muhammed, ben Tanrı’yla tanışacağım ve ona seni tanıdığımı söyleyeceğim!” [Mehmet Ali Başaran]