boyasızdı tahta kapı, bu yanıyla güvenirdim ona...
İsmet Özel
Saklamaya çalıştığımız kırıntılar bizi ele veriyor.
Aksülameller dökülüyor ardımız sıra. Bir çiçeğe eğilirken takındığımız tavır, bir eli tuttuğumuz zaman uzaklara düşen bakışımız, annemizin duasına amin derken sesimize takılan sükûnet bizi ele veriyor.
Sırlarıyla yaşamak ibaresi yazılıyor her halının altında.
Koyu, kirli, suskun ve hain etiketler tarafından ihbar ediliyoruz güneşe.
Atıl bırakılmış ve çatı katlarının gözden ırak mekanlarına atılmış hatıraların genzimizi yakan kokusuna pek nadir ihtiyaç duyuyoruz. Olduğu gibi kalan değil olması istenen şeylerle açılıyor günler. Yeni, yepyeni, hep yeni... Göz kenarlarındaki kırışıklarla ömrü harap olmuş bir kadının çılgınlığı karışıyor yaşadıklarımıza.
Ellerimiz daha nasırlı.
Alınlarımız daha çizgili.
Yüreklerimiz daha buruk.
Hayallerimizi daha kırık.
Kelimelerimiz daha eski.
...
Ve elimizde cilalar, süpürgeler, rengarenk renkler, tertemiz mekanlar, henüz koparılmamış takvim yaprakları...
Ölmeye yüzümüz yok.
Kendimiz dışında koştuklarımız bizi yarı yolda bırakıyor.
Birlikte ağlayabildiklerimiz ne kadar az.
Saklamaya çalıştığımız kırıntılar bizi ele veriyor.
Gülümsemelerin altında yatan derin keder budur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder