Kalem ne yapsın beni

Görülesi bir yağmurdu.
Sular, seller altında bulutların duldasına sığınan şehir.
Toprak emmeden yağmuru mazgallardan uçuveriyor.
Ah ne hüzündür bu hal.

Gök gürültüsü, rüzgar ve yağmur... Bu kahramanlarla muhteşem bir hikaye çıkarılabilir.
Lakin yağmur ve fırtınanın hırpaladığı ağaçlar gibi saç baş dağınık, mecalsiz ve kaleme övgüsüzüm.
Kalem ne yapsın beni.
Kalem...
Gayret ve iştiyak ister kalem.
Ben alabildiğine mütevekkil toprak gibiyim.

Değme bana meşgale, kafamda kelimat.
Değme.