Bunun iyi mi kötü mü olduğunu sorgulamayacak kadar memnuniyetsizim.
Tepkisiz insanların bakışlarındaki yılgınlık ve korkaklık kanıma dokunuyor. Yüz yüze geldiğimiz gerçeklere daha ne kadar döneceğiz arkamızı? Ne kadar tilki adımlarıyla arşınlayacağız kararan tarihimiz? Niçin kirli zihin besliyoruz kafamızda? Niçin?..
Ve sonra;
Şehirlerimiz, tarihi ve tabii dokusuyla elimizden uçuyor. Şehirleşme diyoruz adına, modernizm yahut değişim. Mutlak bir kılıf taşıyoruz yedeğimizde. Bir bir istimlak edilen eski mahaller. Şehrin hafızasını tutan evler, sokaklar, ağaçlar formatlanıyor. Dil bezirganı her sokakta, her caddede...
Ve sonra;
Ahlakı buhranlarımız arasına soktuk nice yıllar önce. Utanmıyoruz. Sıkılmıyoruz fiiliyatımızdan. Ekranlardan yansıyan ahlaksız davranışlar dahi "hoş" kabul ediliyor artık. Giyim kuşamımız edebsiz, konuşmalarımız terbiyesiz, hâl ve hareketlerimiz ölçüsüz. Çakamıza bakarsanız "adam"ız. İğdiş edilmiş adamlar...
Ve sonra;
Eğitim ve öğretim pimi çekilmiş bomba. Patlayacak bir döş peşinde. Zaman az. Tesir kavi. Akıbet hayr ola... Felciz, felç.
Ve sonra;
İrfanı ellerimizle memleketten kovmuş yerlileriz. Ağzımıza sokulan koruk tadına istikbalin balını değişiyoruz. Kanmayan, kandırılmayan tek ferdimiz yok. Ellerimizde aynalı şekerler, yarınlarımız kapkaranlık.
Ve sonra;
İşte biz. Değersiz, heybesiz, pusulasız ve yalnızız şimdi.
Memnuniyetsizim. Zoruma gidiyor anmaktan utandığım mağlubiyet zilleti. Her dönülen köşe yıkım, her sokak perişanlığa açılıyor. Denizin dibinde ayaklarımız.
Bütün bunlara rağmen, nefessiz kalmamıza rağmen nefeslenme rolünü oynayanlar, memnuniyetsizim.
Bilesiniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder