Ne kaldı?

"Kamyonlar kavun taşır ve ben,
Boyuna onu düşünürdüm" diyor Cahit Külebi.

Ne kadar yalın, ne kadar sade, ne kadar bizden...

Sahi o "bizden" kaldı mı?

Sonra, hani rüyalarımız?

Digital ortamın değmediği yüreğimizde ne kaldı?

Belki şairin dileğini yerine getirebiliriz:

"ve bu yorgun, bu üzünçlü yüreği
benim değilmiş gibi, benim değilmiş gibi
kimse görmeden şöyle bir yol kenarına bıraksam." - Edip Cansever

Buna da kalmadı değil mi cesaretimiz?