Yalnızlık

"Bak a evladım, önceden kapı eşiğinden fırlayan, duvar deliklerinden baş gösteren fareler cirit atardı evde. Kader arkadaşım öldükten bu yana fareler dahi terk etti. Birkaç fare çıkıp ses etse, oraya buraya koşuştursa diyorum. Ne gezer. Yalnızlık bu, yenir yutulur lokma değilmiş..."

ah şu yalnızlık
kemik gibi...
ne yana dönsen batar

Cahit Zarifoğlu sözü baş göz üzre makamına koymuş.
Bir yanımızda acı, çok acı...
Yalnız bir acı.
Yalnızlık çok acı.

Akşama yıkılan yalnızlık ile evime sokuluyorum.

Bad-ı saba gözleyen kırışık alınlardan süzgün bakışlara, yorgun bedenlerden titrek seslere söz heybesi bomboş acılarla bakıyorum.

Ah, bu üzgünlük, bu kahır, bu acı...

Gözüm eşiklerden sıçrayacak bir fare heyecanında.