Ah sayhası

Bir çocuk ağlıyor sırtı pek dünyada.
Toprağa su taşıyor gölgesiz yalnızlıklar.
Sen çorba kokusunda bir maziye seriyorsun tekmil rüyaları.
Roma asilleriyle geçiyor çağdaş zorbalıklar.
Malcolm gibi bakıyorsun ağıtların üzerinde küflenen gülüşlere.
Ah sayhası bir çift bulutta.

Kirlenen türküler çapraşık ağızlarda çığırtkan uluyor.
Ayrık susuşlarını alıyorum yedeğime.
Asa çizikleriyle geçiyorum derin vadileri derin yaralarla.
Annesi gök olmuş bir çocuk ne kadar gülerse o kadar ıslanıyoruz yağmur altında.
Ah sayhası insana çarpıyor.

Bir türlü erişemediğimiz kelimelerle yaslanıyoruz akşama.
Uçsuz bucaksız bir ovaya bakarken ne düşünürse insan şehre göğnünü katarken kararıyor.
Sana dağlar, kırlar yazıyorum rüzgarla.
Sana söz acılar eşikte.
İşte umut.
Ah sayhası düştü söze.