Biz Zilhicce'yiz

Durduk yere kalbime bir serinlik geldi, bağdaş kurdu, oturdu; harbiden yerleşti mekana.
Gelene niye geldin mi denir törede?
Ne ayıp!..

Oh oh ne âlâ!
Hoş gelmişsiniz.
Ne iyi etmişsiniz de gelmişsiniz.
Bizi size, sizi bize kavuşturana şükürler olsun...

Derken, evin yerinde duramaz çocuğu gibi bir iç ses gayri ihtiyari ünledi:
"Tamam da siz kimsiniz?"

Bütün dünyalığı taşa çalan, arsız savaşları berhava eden, yüreklere serinlik bahşeden kelamı kibarın kibar kelamı su sükûnetiyle aktı sağır kulaklarımızdan ta kupkuru gönlümüze:

"Biz Zilhicce'yiz..."

"Hani Fecr Sûresi’nin başında, “On geceye yemin olsun ki...” diye başlayan günleriz biz."

"İşte, Kutlu Elçinin, Allah’a ibadet edilecek günler içinde Zilhicce’nin ilk on gününden daha sevimli günler yoktur buyurduğu günler biziz."

"Bildiniz mi bizi?"

Rabbe şükürler olsun.
Bizi misafirsiz koymadı. Bizi yine kutlu ve muhteşem günlere eriştirdi.
Misafir geldi baş göz üzre.
Gelen ne güzel geldi aşk üzre.