Tarihler de insanlar gibi kader rotasının karmaşık yazgısında bir çıkmaza sürükleniyor.
Eli bırakılan tarihin yıkıntıları üzerimize bütün veballeriyle abanıyor.
Her sütunda az biz, her kirişte çok biz, her oylumda hep biz.
Bir tarih bin öfke ile nasıl kalkar kurtlar sofrasından?
Bin öfke nasıl kıvrımlarına kan döker tarihin?
Tarihi hiç bu kadar naçar görmemiştik yirmi birinci asırda.
Yıkıntıları ile Emevi Camii bir dudak bükümünde zamana.
Üzerinde saygısız mermiler, ciğerine işleyen toplar, tenini kara eyleyen ateş; kırılan elleri, bitirilen ümitleri ve emanetin ölümü ile koyun koyuna Emevi Camii.
Tarih, Emevi Camiinin evlatlarına döktüğü gözyaşlarını yazamayacak.
Evlatları ağlamayı bilmeyen bir tarihin en büyük acısı bu olsa gerek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder