Kapısız

Bir kova kül döküyorum "Kasım Günleri"ne.

Çalmayın kapımı, açmam, Hızır'a kadar kör sağırım dünyaya.

Belki sürgünü budanmış bir dal ile açıverirsiniz denize salıverdiğim şişeyi.
Belki size bir "gün", bana bir "kusur" çıkar.
Öyle ya eli it çanağında yunmuş bir adamdan dudakları göğerten dünyalar ekşisi bir elma nasiplenecek değil ya mübarek başımız.

Hem harflerle atıyorum sesimi bodur günlerin sağrısına.
Biliyorum hüzzam ve kar makamında
Biliyorum kehribar ve göğ kıvamında
Söz söylesem de kalbim
Hep bir yanımı eksik bırakacak tüy zamanı insanların yanında.

Ne denizi bilirim oysa
Ne bir şişe elimde.

Kasım bana yâr
Hızır yağnım

Yalın bir yalnızlığın öfkesine aşılanmış dört duvarım.
Kapısızım.