Delilikten muzdarip değilim her anın tadını çıkarıyorum buyuruyor Edgar Allan Poe. Deliliğe övgüden delirmenin ihtirasına derin ve deli çizgiler çekerek "Rabbim aklıma mukayyet ol" diye uzanıyorum pencereye, yani dünyaya, yani...
Dışarıda tufan.
Pencerede deliren bir hava.
Çok deli, feci deli, keskin deli...
Ne demiştik daha birkaç gün önce:
Bu gücüktür ne yapacağı belli olmaz, hele yedisi için eskiler şöyle buyururlar: “Ya kar yağar. Kar gücük devenin kuyruğuna çıkar. Ya da sıcak olur, sıcaklık gücük iti solutur.”
Bizim nasibimize kar üstüne kar, tipi üstüne tipi düştü bu sene.
Eskiler de pek deli imiş canım diyesim geldi.
Bunca ilim akılla bilinir mi ya?
Edgar Allan Poe üstad, muzdarip değiliz de ne bileyim bazen çok acıtıyor canımızı bu delilik.
Deli deli bir dünya ortasındayız mı desem dünyanın ortasında deli deliyiz mi desem bilmiyorum.
Bildiğim, deliliği akılla bilemeyecek kadar bağnaz oluşum.
Bilmediğim, mevsimlerin bağrına hangi cesaretle saldırışım...
Kocaman bir deli
Zeyl ola:
Kitâbe
Bende mevsim denilen üftâdelerin yardığı yer apaçık
Esebilsin sevgililer diyerek cân içre dünden hazırım
Korkarım kalmazsa sevişmekten bir yangılı yer ya da sıyrık
Ömrüm fenâlıklara kayıp ağulanmazsa ben ne yaparım.
İsmet Özel
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder