hangi sen hazan

kuru bir mevsimin eteğiyim
saçlarım sarışın değil kire çalar isyan
durmadan savurup duruyorum baharı
bahar diz kapaklarımda çıkmaz sokak
kör bir denklem aşkın boğazlanışı
ne sarışınım ne aşk eser marmara'ya nazır alnımda
günlerden hep cumadır ellerim
yetim.

yaşamak sol şakağımdan çınlar
ittihat ve terakki propagandasıdır ağrı
uzun yürüyüşün ölgün boynunda
kara çalan yağmurla şehre karışır taşra
klasik bir makam değil ki hazan
hangi hazana baksam sen
hangi sen hazan.

kalbime dağ çöküyor akşam
akşamı bırak, denizi bırak, yazı bırak
işte hazan, sürgün entarisi zenci
öte yakadan gurbetle kokuyor akşam
sokağa çıkar gibi yaslanıyorum hüzne
zaman ne kısa, akşam hep kısa
kara münevver hazan
kararan hazan.

kırık yazgının çoksesli yalnızlığında sen
upuzun bir sabah koşuyorsun
zaman
hazan.