İkisi de nefesimi kesiyor; ikisinde de "bir nefes" peşinde koşuyorum. Kaçtıkça kaçıyor nefesim; koştukça koşuyorum. Ne mecaz kâr ediyor ne yakın anlam. Hem biliyor musunuz "anlam" az ağrıda çok sıkışık alınan bir ilâc değildir.
Borges'in haritasını kaldırıp bakıyorum göğe. Rüzgar var. Nefes esen bir rüzgar. Söz ol diyorum kendi hikayemin bütün harflerine. Ve dağılın göğe. Kendi hikayesinin müstearı bir kahramandan "anlam karışıklığı" çalıp "belirsiz anlam"a kaçan kız nefesiyle bakıyorum sokağa.
Anlam.
Sanatın gece yarısı karanlığı.
Kocaman şişirilen balonla göğe salıverilen postmodern algı, yedeğinde sevaplarımız, anlamlarımız, veballerimiz nanik yapıyor.
Anlam-sız bir ekrana bakıyorum.
Keşke benim de bir kayığım olsaydı, yanımda anlam, uzaklara açılabileceğim.
Ama yok.
Ben rüya üzreyim, anlam nasıl anlam kazansın bende.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder