Bizimçün

Kırık mıdır güze hüzün?
Kırık mıdır taze dal umuda yatırılırken?
Ya gün neresinde kalbin?
...

Bir yaprağa çiziyoruz gölgemizde yaşadığımız yalnızlıkları.
Durmadan taşan şehirlerin yalnızlarıyız satır aralarında. Bütün lambalar bize kırmızı, bizimçün kasadan alınan fişler, orkideler, papatyalar, gözyaşları, sıkılmış yumruk, acı esen rüzgar...
...

Şehrin karnında kaos.
İnsanda hasret.

Tutar mı güz elimizden tek ü tenha olsak?
Saçımızı ne yana yatırır rüzgar bankaların kovuklarına sığınmışken?
Öper mi dudaklarını gece kalbin?

Ellerimiz şehrin böğründe.