Hüzne akıyoruz derin ırmaklarla, hüzne taşıyoruz fecri sadıktan guruba...
Hüzün ki en albenilisi kelimelerin.
Hüzün ki dişe dokunan sızı...
Muharrem hüzün ayı değil midir?
Biz tarihin koynuna hüzün bağdaşı ile kurulmuş bedevileriz ey...
Tırnağımız kuma geçmez, sükutumuz tenimizi kanatır, gözyaşlarımız yanakta kaybolur.
Biz her muharrem ayına hüzün libası giyerek kavuşuruz.
Her damla su, kocaman Kerbela.
Her umman, yanık Kerbela.
O'nun duası değil midir hüzün?
Kalpleri kırıkların yoldaşı ey Hüzün Peygamberi...
Ey Hüseyn,
Ey Kerbela,
Hüznünleyiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder