Boz bulanık selle taşınıp koşsan yüreğine “selamet” namlı bir serinlikle karşılar seni. Mütebessim ve mağrur, müşfik ve muttali bir duruşa çarpar ve durursun. Aslında bu anda, yani tam bu anda kalbine sekinet dolar muhabbet hasıl olur; gözlerine bakarsın ıslah olursun; hele bir ellerine yapışıp musafaha yapsan “tekbir” diye bağırmamak için isyana durursun. Ne hazindir daim yan yana olmamak. Ne hazindir üzerinden uçan kuşlarla selama duramamak.
Gözleri vardır entelektüel bakar,
Sözleri vardır Mona Rosa kadar romantik.
Sanki buzdur susar da güngörmüş bir vefa ile birden tezhip yazılır havada.
Türbe Sokak No Dokuz’a bakarsan bir kıskançlık kumkuması, bir dışlanmışlık sancısı, bir “ah o gemide ben de olsaydım” özlemi yakar genzini. Kuşağının en “adam” gibi romanına selam edersin, bitmeyen bir romanın bitmemesine dua edersin. Mütebessim susar. Mütebessim bakar dünyaya. Hakan Albayrak'ın, “Dost dendi mi Zelan gelir aklıma” sözü kadar mütebessim dosttur. Allah, O'nu yanı başımızdan eksik etmesin. Kalbimizi büyütsün ki Allah "Herkesin kalbi yumruğu kadardır!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder