Bir bahar akşamı

Mart dokuzu veya dokuzun dokuzu arasında salınan bir hava bir yanıyla tuttu dinç duygularımı, yorgunluğa tebdil eyledi.
Sırtım rüzgara yaslı koca bir elma ile dalları arasına bütün hıncımı kustum, ekşiliği ile elmaya tatlı "aşı" yalanları söyledim, kel bıraktım.

Ne çare?
Akşam ileri geri oynamalara rağmen aldanmadı, hata yapmadı, düşüverdi gömleğimizden içeri.

Şişen avuçlarda her bahar aynı nakarat...
Kar eylemiyor gönle esen yel, çatlayan toprak.

Belki
Deniz çağırsa Mahpeyker sesiyle
Ayaklarımda Dilaşub
Döner ufka ses nakşederim.

Islak eldeki hüzün tedirgin değilse
Göğe bakar vah çekerim.

Oysa.
Akşam hep güzeldir.
Hele bir bahar akşamını dillendiriyorsa uzak hatta çok uzak bulutlar...

Lakin "Daha önceleri neredeydiniz" diyemediğimiz bir maceranın, büktüğümüz boynumuzu egemenliğine kattığına şahidlik, bir kayısının çiçeğe yürüyüşü gibi derin ve esrarengiz yönüyle iç cebimizde ebediyyen duracaktır.

Gömleğimiz aşk düşsün diye iki düğme açık.